Opgeruimd staat netjes
Maart 2023
Zondagavond.
Keuken netjes opgeruimd. Wasmand vol met gestreken en geplooide was. Theetje en kaarslicht. Met een opgeruimd gevoel rond ik het weekend af om straks een nieuwe werkweek te beginnen.
Zo voelt het bij mij althans.
Maar ondertussen ligt een hele regio in Turkije en Syrië onder het puin. Hoe blikken die mensen terug op de voorbije weken? Krijgen zij zich weer georganiseerd? Hoe run je je huishouden in een tent, nadat je naasten verloor tijdens de ramp? Het vraagt veel moed om de rug te rechten, kop op, en om je leven weer op te bouwen vanuit het niets.
Hoe kijkt de eenzame man met zijn hond terug op het weekend? Is zijn huis ondertussen nog steeds proper? Komt de reguliere poetshulp nu wel, nadat wij (Gyva cleaning) alles opgeruimd en schoongemaakt hebben? Voelt hij zich nu beter of eerder een vreemde in eigen huis?
Of hoe voelen de boeren zich, nadat ze boos de straat optrokken en nu een lang bediscussieerd stikstof-akkoord voorgeschoteld krijgen. Starten zij nu opgelucht de nieuwe week?
In de krant (DS 02/03/2023) las ik dat fruitkwekers hun appelbomen rooien, omdat het niet langer loont. Aangezien ik als kind opgroeide tussen de fruitbomen (zie mijn vorige artikel), krijgt dit artikel mijn volle aandacht. Ze kunnen er de kost niet meer mee verdienen. Zijn ze tevreden met hun beslissing? Kijken ze na dit weekend hoopvol een nieuwe werkweek tegemoet?
Ik vrees ervoor. Je kiest voor deze job, je bouwt dit op. Als je een fruitboom plant, werk je meteen aan een levensproject. Een fruitboom plant je voor 15 à 20 jaar. En plots ga je met de kettingzaag door je levensdroom, door je investering, door wat je inkomen, je welvaart moest zijn. Je portemonnee leeg, je droom aan diggelen. Dit hangt nog lang in je kleren denk ik. Ook zij hebben moed nodig, moeten de rug rechten en hun leven weer opbouwen.
Dit weekend trokken we met enkele leden van onze Rotary club naar de partnerclub in Duitsland. Sinds kort ruimen zij elk jaar rond deze tijd zwerfvuil op. Eén van de vele organisaties die intekenen op het initiatief van hun stad. Rotariërs zijn niet alleen mensen die chique eten en cheques voor goede doelen uitdelen, ze steken ook de handen uit de mouwen: Rotary, people of action.
Langs de oevers van de rivier verzamelden we vooral bij de trappen veel blikjes, bekers en glas van flessen. Sporen van mensen die het gezellig vinden om daar samen te zijn, te genieten van het moois dat de natuur te bieden heeft, maar zich geen moer aantrekken van moeder natuur en hun vuil achteloos laten slingeren.
Onder een boom achter de brug is het zwerfvuil minder onschuldig: naalden, lege busjes lachgas, flessen drank. Gewapend met grijptangen en handschoenen gaat ook dit spul genadeloos in onze afvalzakken.
Eens de oevers opgeruimd, trekken we een beschermd natuurgebied in. Aarzelend, want eigenlijk mag het niet. Maar we zien van ver dat er veel afval ligt. Dus besluiten we het toch maar schoon te maken, met respect voor de natuur. Hopen vuil ligt er bijeen. Even heb ik het gevoel mijn werk (Gyva cleaning) in open lucht uit te voeren. Onvoorstelbaar wat we vinden: een vergane zwembroek, sokken, deksels van potten, veel verpakking van eten, plastic-zakken en noem maar op.
Tot we plots blijven staan. We vinden zowaar een kampement verdoken tussen de struiken. Dekens op de grond, vuile donsdekens aan de rand, kussens, een grote doos tabak en allemaal afgeknipte sigarettenfilters, opnieuw met naalden errond en nog diverse spullen, omringd door uitwaaierend afval.
We kijken elkaar aan. Wat doe je met zoiets? Opruimen? Weg ermee? Maar wat als het een dakloze is? Of een dakloos gezin. Als dat hun enige bezit is, de enige bescherming tegen de koude nachten? Zijn we dan zó harteloos om dit van hun af te pakken, wetende dat ze de nacht onbeschermd in gaan, terwijl wij comfortabel onder onze dons kruipen met een dak boven ons hoofd? Na overleg met iemand van de stad en intern overleg ruimen we het geheel toch op. Het zag er niet recent beslapen uit. Eerder een schuilplaats voor drugsgebruikers, geheel illegaal in een beschermd natuurgebied. We zijn wel even bezig en sleuren heen en weer met zakken. Tevreden stapelen we alle zakken bij elkaar en zijn blij dat we meehielpen om de stad weer een stukje properder te maken.
Nadien praten we nog wat na. Maakten we de juiste keuze? Dan merk je dat elk van ons er toch wel stil van werd, het een moeilijke beslissing vond. Anderzijds houdt het ons ook wel bezig hoe mensen in dergelijke situaties terecht komen. Wat maken mensen mee om junkie te worden? En waarom kan je het dan niet gewoon thuis doen, waardoor je weggestoken in een stuk natuur een „beschermd” nest maakt om in je roes te komen? Hoever moet je naar beneden tuimelen om je geluk te vinden in wat vieze dekens omringd door vies afval? Wat maakt dat deze mensen de moed niet meer bij elkaar rapen om de rug te rechten en verder te gaan? Net als de eenzame man met de hond in zijn totaal vervuilde appartement, met stinkende kleren aan en die slaapt in een bed, waarvan de lakens stijf staan van het vuil.
Op een bepaald moment recht je je rug niet meer, vind je de moed niet meer, lukt kop op niet meer. We hebben de neiging om afkeurend toe te kijken, maar mijn inborst staat dit niet toe. Het eindresultaat afkeuren ja, maar ik wil en kan niet oordelen over deze mensen. Bij het illegale kampement, hebben we er het raden naar wat die mensen in die specifieke situatie brengt. En wat zouden wij doen als we dezelfde dingen zouden meemaken in ons leven? Niemand van ons kent het antwoord.
Respect voor elk mens is hier op zijn plaats. Hoe vreemd dit ook klinkt. We zijn allemaal mensen. Het leven zit vol keuzes voor ieder van ons. Sommige mensen maken nu eenmaal steeds de foute keuze. Anderen zien de keuzes niet. Anderen hebben pech. Persoonlijke geschiedenis, kindertijd, tegenslagen of wat dan ook zorgen dat mensen vluchten. Ze verliezen zich in drank of drugs. Anderen keren de maatschappij en de medemens de rug toe, leven teruggetrokken in zichzelf en zien de noodzaak niet meer zichzelf noch hun huis te verzorgen. Wie zijn wij dan om te oordelen? Misschien vraagt het hen al bergen moed om iedere ochtend weer op te staan en zich door een nieuwe dag heen te sleuren. Alleen zien we het niet. Of willen we het liefst niet zien.
En zoals steeds maken al deze vragen me sprakeloos en voel je je als toeschouwer wat hulpeloos.
Met Gyva cleaning proberen we deze mensen weer op weg te helpen. Een nieuwe start te geven. Als ze na onze komst hun opgeruimde huis zien, krijgen ze misschien, heel misschien weer de moed om er zelf ook iets aan te doen, om dingen weer op te pakken, te organiseren. Misschien, heel misschien vergt het hen een beetje minder moed om de dag te beginnen. Dat hoop ik althans.
Marijke Beel - Gyva Cleaning Antwerpen-Limburg
13/03/2023